ის ელოდება, რომ ვინმეს შეხვდება…რატომ? - მას ის უყვარდა…როდის? - არ იცის…ალბათ დიდი ხნის წინ, სანამ დაიბადებოდა…შეიძლება დაბადებულიც იყო, მაგრამ სხვაგან…და იქ უყვარდა და სულ მას ეძებს…რომ არ შეხვდეს? მარტო ხომ არ დაბერდება?... მერე რა, მას ხომ უყვარს…იქნებ არ უყვარს? იქნებ სიზმარში ნახა?... არა, სხვაგან ნახა, სადღაც…არც გარეგნობა ახსოვს, მაგრამ იცინობს…აუცილებლად იცნობს.


…..სამოცდაექვსი წლისააა… არ შეხვდა… მერე? - კიდევ მას ელის… იქნებ შეხვდა და ვერ იცნო?.... დაივიწყე, არაფერი.

როცა დაგინახე გული გამოუცნობი გრძნობით ამევსო... იდექი როგორც მარმარილოს ქანდაკება, როგორც ანგელოზი ეკლესიის ფრესკაზე... თვალებში სიცოცხლის სხივი გიკრთოდა... თმის უნაზეს ხვეულებში მზე თამაშობდა... ათინათი გიელავდა ღაწვებზე... თითქოს ვხედავდი სიცოცხლის ხატს, სიყვარულის ყველაზე დიად ზრაპარს ამ ქვეყანაზე რაღაც განგებით მოსულს და დაბადებულს... სიხარულის უნაზეს ყვავილს გაზაფხულის მზესთან ერთად მოვლენილს... ვერც კი გავბედე მოსვლა, ვერც შეხება გავბედე... ან კი როგორ უნდა შეგხებოდი შენ, ანგელოზს, მე ჩვეულებრივი, უბრალო მოკვდავი... უბრალოდ ვიდექი როგორც ბრინჯაოს ქანდაკება და ვგრძნობდი როგორ ვცოცხლდებოდი... როგორ იწყებდა ჩემი სისხლი დუღილს... როგორ ცეკვავდა ფერხულს ჩემს გარშემო დედამიწა, ცა, ვარსკვლავები, მთვარე, მზე... როგორ კვდებოდა ბნელი ჩემ სულში და როგორ იბადებოდა ნათელი... თვალები დავხუჭე... გულისცემას დავუგდე ყური... ასე ერთბაშად ღვარცოფივით მოვარდნილ გრძნობას მწყურვალივით დავეწაფე და ვიწამე სამოთხე დედამიწაზე... ვიწამე სიკეთე, სიყვარული, სითბო, სინზე... და უცებ მთელი სამყაროს ძალა ჩემს სხეულში ვიგრგძენი... თითქოს გავიზარდე, დავბერდი, თავიდან დავიბადე, ისევ დავბერდი და ასე უსასრულოდ ამაოებამდე...

თვალები გავახილე და... შენ უკვე აღარ იყავი... შენს ადგილას მზის სხივებს თამაშობდნენ... შენს ნაკვალევზე ტიტები ელავდნენ წითლად...

დიდხანს გეძებდი.... დიდხანს გელოდი... დიდხანს დავდევდი უკან შენს აჩრდილს მაგრამ ამაოდ... და ვინ ხარ შენ? და იქნებ საერთოდ არც ყოფილხარ და არც არასდროს არსებულხარ... იქნებ მხოლოდ ჩემი ოცნების კეთილ ანგელოზად დაგხატა გონებამ... და რისთვის? თუმცა ვიცი რისთვისაც...

დღეს ჩემში ის უცნაური გრძნობა ისევ ცოცხლობს... ის საოცარი სიცოცხლის წყარო ისევ აწყდება გულს... მე დავდივარ დედამიწაზე როგორც აჩრდილი... აჩრდილი სიყვარულისა და შენ დაგეძებ... და ვიცი რომ გიპოვი... შენ ხატს ვიპოვი ოღონდ სხვად გარდასახულს.... მაგრამ ეს შენ იქნები... ეს აუცილებლად შენ იქნები.... შენ რომელმაც ჩემ გულში მზე გააცოცხლე... რომელმაც ჩემი სამოთხე მაჩვენე... ჩემი წილი სამოთხე დედამიწაზე... გპირდები რომ გიპოვი.... გპირდები.

მე აქ ვარ,
ფეხაკრეფით დავიარები ოთახთა შორის.
მე აქ ვარ მომაკვდავი
და მომლოდინე შორეულ ფიქრთა მომწყვდეული ირგვლივ კოშმარში.
ლოდინის მიერ მიყენებულ ჭრილობას მძიმეს ნაღველს და დიდ ჭრილობას ჭრილობას მატებს..
სევდას დაჩრდილულს მოლოდინით აღსავსე სულით..
თითქოს მარტო ვარ და სიმარტოვეც ჩემს წუხილს ერთვის.
შორს გატყორცნილი იმედივით შევყურებ ფანჯრებს.
ფანჯრებს ჭუჭყიანს, დაორთქლილს და სულ მთლად დათოვლილს...
ცაში ავაპყრობ ნამტირალ თვალებს, ცრემლებით სავსეს, შენს დაბრუნებას ციდან ველი ცისფერ ქარავნით.
ო, როგორ შორს ხარ! ო, როგორ შორს ხარ!....
ცრემლები ტანჯვას უერთდება, ტანჯვას მწამებლურს, ფიქრთა ბურუსში გზააბნეულს სევდა გამრიყავს, ტანჯვას ვით ქცეულს, მოლოდინის ცხოველურ სურვილს, მარტოდ მტანჯველი შენს საძებრად მომიწევს გული.....
გთხოვ მაპატიო და შეიწყალო ცოდვილი სული, მე არ ვიყავი ღირსი შენი, შენი დანდობის.....

"ზოგჯერ ჩემს გულს უსაშველო ფიქრი მოაწვება, ფიქრი ურითმო და გრძნობა უსიტყვო, დუმილი მძიმე და მწუხრისფერი, ოცნება ჩემი სევდანარევი და მარტოობის ობოლი ცრემლი.
ზოგჯერ ისეთი მძიმეა ფიქრი, რომ ჩემი მხრები თრთიან შიშისგან: ვაი-თუ ვინმეს ვაჩუქე ცრემლი, ვაი-თუ ვინმემ ცოდვა იტვირთა. ეს გახსენება მოჰგავს ტირიფებს, მუდამ მტირალს და სახე დამალულს, შენი სახელიც ხომ სადღაც სულში მიმალულა და არ აჩენს სხეულს. ო, ზოგჯერ ისე მძიმეა ფიქრი, რომ მარტოობა განვაგდო მინდა, მაგრამ ვერ ვშველი სულის ტკივილებს დაუყუჩებელს და სევდით მტირალს.
გარეთ ქარია, სიცივისაგან მობუზული ხეების ტოტებს ერთმანეთს აწნავს და დედამიწაზე აქეთ-იქით ფანტავს. გარეთ ქარია . . .
და როგორც ყოველთვის ჩემს სულშიც ქარიშხალივით იჭრება შენი დანახვის სურვილი მარტოობის და ტკივილის მოსასხამში გახვეული.
შენ აქ ხარ, შენ ჩემში ხარ, შენ ჩემი ფიქრის ყოველი სიმი ხარ, მე შენზე მოგონებებით ავაგე სიყვარულის თეთრი ტაძარი და მუხლმოყრილი ვჩურჩულებ:
მე შენ მიყვარხარ!
გარეთ კი ქარია, ეს ქარი ალბათ შენი ფანჯრის მინებსაც აწვალებს. მე მას გამოვატანე ლამაზი ოცნება, შენ კი დარაბები მჭიდროდ დახურე და არ მიიღე სული ჩემი, ქარად ქცეული.
შენ ალბათ არ იცი, რომ ეს მე ვარ და რომ იცოდე, ნეტავი თუ გააღებდი შენი სახლის ფანჯრის დარაბებს?! ვინ იცის!