ise momenatre rom gacherda drois wamebi
ისე მომენატრე რომ გაჩერდა დროის წამები
ისე მომენატრე ვეღარ ამბობს სათქმელს თვალები
ისე მომენატრე ჩემი გრძნობით ზეცა ატირდა
ისე მომენატრე რომ ზაფხული უცებ გაცივდა

რატომ მომენატრე ჩემს გულს იცავს კარების ფიქრის
ფიქრით დაღლილი მონატრება იმედთან მიჰქრის
ისე მომენატრე რომ ამ გრძნობამ მთვარეც გაათბო
ისე მომენატრე მონატრებამ ღვინოც დაათრო

ისე მომენატრე რომ წარსული ცრემლებად მექცა
ისე მომენატრე გრძნობა ფურცელს ეხება ლექსად
ისე მომენატრე შენზე ფიქრებს ვეღარ ვიცილებ
ისე მომენატრე რომ დაღლილიც ვეღარ ვიძინებ

mdzivebad agisxam cisxela siyvaruls
მძივებად აგისხამ ცისხელა სიყვარულს
ერთ ლექსში ჩაგიტევ ჩემს ულევ სათქმელსაც,
მერე მოწიწებით ხელებზე გემთხვევი
სულ მთლად დაგიკოცნი ნუშისებრ თვალებსაც...
წვეთებად აგისხამ ზღვისტოლა სიყვარულს
ედემის წალკოტშიც გატარებ ხანდახან.
ცხოვრებას განახებ (მინიმუმ) ზღაპრისფერს,
და განგიმარტოვებ თმაგაშლილს ქარდაქარ...
სხივებად გაგიშლი მზისხელა სიყვარულს,
სურვილებს გაჩუქებ სიტყვების კონებად.
ოცნებას შევურევ სულ ცოტა ფიქრისფერს
გრძნობებსაც გავრითმავ გულისთქმის მორევად...
მძივებად აგისხამ ცისხელა სიყვარულს

me mesmis sheni
მე შენზე ფიქრში მზის თეთრი რაში
გამომენთება ზღვის სამყაროში;
მე შენზე ფიქრში მთვარის ციალში
ჩავიხატები წმინდა წყაროში;
მე გხედავ, გხედავ, როცა შორ გზაზე
მტვრის ავარდება კორიანტელი,
უკუნ ღამეში ვიწრო შუკაზე
დაილანდება როცა გამვლელი.
მე მესმის შენი, როცა ყრუ ფშვინვით
აღიმართება შორეთში ტალღა;
ჩუმ ხეივანში მივაყურადებ
როს აფეთქდება ბაღჩად და ბაღად.
მე შენთანა ვარ, შორს იყო თუნდაც
მე მაინც ახლო მეგულვი თითქო!
დახდების მზე და მე აღმომხდება:
ჩემო ვარსკვლავო, ო, აქ რომ იყო!

rogor minda chaemdzinos
როგორ მინდა ჩამეძინოს…
და ხვალ აღარ გამეღვიძოს,
თვალი ვეღარ მომიხუჭავს...
...წუთით შენზე არ მეფიქროს,
როგორ მინდა ამ შუა ღამე...
შენც ჩემსავით არ გეძინოს
და ჩემსავით ჩუმად გულში...
ჩემს ნატვრაში აგეტიროს.
ისე მინდა, რომ მიყვარდე...
თან სხვას გული არ ეტკინოს,
ლამისაა ამ სიგიჟეს...
უკვე ცხადშიც გავეკიდო.
როგორ მინდა ჩემს სიზმრებში
შენს მკლავებზე ჩამეძინოს,
მერე თუნდაც აღარასდროს...
აღარასდროს გამეღვიძოს.
როგორ მინდა ყველაფერზე...
წლების შემდეგ გაგვეცინოს
და ამ გრძნობით ერთმანეთზე...
აღარასდროს არ გვეცქიროს.

shexvedra dilit
მე მოგონება შემხვდა ამ დილას...
გადამეხვია,
გიჟივით მკოცნის...
ეჰ... განშორება როგორ გაზრდილა...
და დარჩენილა ისევე მორცხვი...

არ შევხვედრივართ ერთმანეთს დიდხანს...
მაგრამ...
შენს თვალებს მაინც ვიხსენებ...
არა, მე შენთვის სიტყვაც არ მითქვამს...
სანამ არ გეტყვი, ვერ მოვისვენებ...

მაინც გიპოვი და ამ იმედით
დაგეძებ ასე...
მთელი ცხოვრებით...
მე, ფინალამზე უკვე მივედი...
და ვიცი, მუდამ გემახსოვრები...

როცა გიპოვი, გულს გადაგიშლი,
არადა...
თითქოს რაღაც მაჩერებს...
მე შენს სიყვარულს მაინც არ ვიშლი...
და ვეღარავინ ვერ შემაჩერებს...

დაგიცავ ისე, როგორც გიცავდი
ვხედავ...
შენს თვალებს ახრჩობს სისველე...
მე შენთანა ვარ, კუბოს ფიცრამდე...
და თუ მოასწრებ, მოდი მიშველე ...

ეჰ... განშორება როგორ გაზრდილა...
მე კი ვარ...
ისევ ისეთი, მორცხვი...
მე მოგონება შემხვდა ამ დილას...
და ისევ ისე, გიჟივით მკოცნის..

gadavishale
გადავიშალე ...

წარსულის საშლელით გადავიშალე და
ახლებური ხედვა დავახვედრე ირიბ მეობას...
ექსცენტრიკული, ემოციის მსხვერპლი ვარ და
ჭეშმარიტად დიდი გრძნობა აწვიმს ჩემობას...

საწუთროს დარდი მე ვიტვირთე ,გიკვირთ ? მეც მიკვირს ...
სევდანარევი სიბრალულით ვიბრალებ სიკვდილს,
ქაოტური ვარ ? არეული ?
მერე რა, იყოს ...

სატირლად დრო არ მრჩება ამ ბოლოს, სამყარო მითხოვს ...
სასოწარკვეთასაღარ ვტოვებ , დარჩენას ითხოვს
განვდევნი წყენას ,უშენობას,მონატრებას ,
ოცნება?_ იყოს...

გულახდილი მზე მინათებს დღეს გზებს ,
მიკვალავს ფერებს ,
რამდენი გითხრა ,რამდენი გთხოვო,
იფერებ დღეებს ,
მოთმინებასაც საზღვარი ქონია ,
იტვირთავ სევდას ?
უშენოდ ყველაფერი ვიქნები,
სიბრალულს თესავ ....

გადავიშალე ...

გადავირიე,გადავქაოტდი, მანერებს ვხვეწავ ...
ყველაზე ახლო მეგობარი შენთვის ... ეს მხოლოდ მე ვარ .
მიუწვდომელი სიხარული ვინატრე, განვედი ტკენავ!
ხელი შეახე რეალობას ,გადმომაკეთე...

მე ვარ ხო, მე ვარ !

shemodi leqsebi leqsi
შემოდი.
ღამეს მიაბარე შენი ფარაჯა,
და ფეხაკრეფით მოეახლე ნანატრ სარეცელს,
მწუხარებაში სიხარულის ცრემლიც დავხარჯე,
და მოცახცახე ხელს გაშველებ, რომ არ დაეცე.

შემოდი.
ისევ მხურვალეა ჩემი ტუჩები
და უძილობა _ ჭლექზე უფრო განუკურნელი,
როცა ტყვიებს და მოჩვენებებს გადაურჩები,
უფრო ტკბილია გრძელ ღამეში მიტკლის სურნელი.

შემოდი.
შავბნელ მოგონებებს „არა" უთხარი,
ჩუმად შეგაბამ ჩემს შელოცილ ხატ-ავგაროზებს,
ნუ ფიქრობ მათზე, ვისაც მიწა ამოუთხარე
საკუთარ ხელით გუშინ ძმათა სასაფლაოზე.

ნუ ფიქრობ მათზე, ვინც ვერაფრით გადაარჩინე,
ვინც მხოლოდ უფალს და ქარიშხალს ემახსოვრება,
მომენდე,
ჯერაც არარსებულ სიზმარს გაჩვენებ,
იქნებ როგორმე შეგაყვარო ისევ ცხოვრება.

მოდი.
ძაღლივით აგილოკავ ყველა ჭრილობას,
და შევებმები შენს თვალებში მბორგავ ქარიშხლებს,
და თუ შენს ღიმილს დაუბრუნდა გულახდილობა,
ბედნიერ დღეებს ერთს ათასად ვიანგარიშებ.

შემოდი.
ჩვენს სახლს ვერ მოაგნებს ომი წყეული,
ვერც სატანჯველი,
ვერც შიმშილი,
სროლა,
ბრძოლები,
დაე, უკუნმა მიიბაროს ჩემი სხეული,
ქმრად მექცეს მიწა, თუკი გვერდით არ მეყოლები.


ჩემი მკლავები შენთვის მტკიცე არის სანგარი,
დღისით და ღამით,
ყოველ დილით,
ყოველ დილამდე,
შეჩერდი წამით,
ტკივილებმა თუკი დაგღალეს,
მოდი
და თავი საიმედო სანგარს მიანდე.

შემოდი.
სისხლში ამოსვრილი შენი ფარაჯა
ისევე მიყვარს, როგორც შენი კანი უხეში,
იძინე მშვიდად, მთელი ღამე დაგიდარაჯებ,
შენს ამოოხვრას შევიფარებ ფრთხილად უბეში.

შემოდი.
ცეცხლი ნაცრად იქცა, კარგა ხანია,
და ბალიშს დასწვდა ოქროსფერი ჩემი საყურე,
წავიდნენ სხვები, იყვნენ, მაგრამ აღარ არიან,
შენ კი დაბრუნდი და მძინარეს ჩუმად დამყურებ.

შემოდი.

chvilis vedreba
მე კი დავაჩნდი შენს სულს და სხეულს ტკივილად დედა,
ვერ მოვასწარი დაბადება...
სიკვდილმა ისე მომიტაცა ნათელს ვერ ვხედავ...
მე შენი სახე არ მინახავს გეძახი მაინც,
წამართვი სახე ადამიანის
შენ კი დაკარგე სახელი ქალის.
მინდა გითხრა,რომ დაბადებამდე უკვე მიყვარდი...
იცი რა მახსოვს?
ამდენ ტკივილს და შიშს რომ იტანდი,
მაშინ მოგიხმე გამეტებით საშველად დედა,
როცა სიკვდილმა რკინის ხელები შემახო ერთხმად...
შენ არ გესმოდა ჩემი ვედრება
და ეს ტკივილი
მე მაპატიე დედა,,,
როგორ მინდოდა რომ მოგხვეოდი,
რომ მეგრძნო შენი სუნთქვა,
თვალებში ერთხელ შემოგეხედა,
დედა სულ ერთხელ თუნდაც.
შენი ხელებით გეტარებინე,გეწოვებინა ძუძუ,
მაგრამ დამტოვე და ჩემი სული მთლად შეუერთდა უკუნს...
ვიცი რომ ჩემზე ფიქრობ,სული გიტირის მწარედ,
მე მებრალები დედა,მე ღამეს ვათევ გარეთ,
ჩვილებს აკვანში აწვენენ მე კი დავეძებ სხეულს,
არვინ დამტირის ახლა არვინ დამეძებს ეულს.
არვინ დამინთო სანთელი,არვინ ჩაიცვა ძაძა,
ასეთი რა დაგიშავე,სულ არ გიყვარდი განა???
და იმ დღის შემდეგ მე ობოლი ვარ
ცოცხალი დედის მყოლი,
შენ ერთხელ მაინც რომ დაგენახე არ დამკარგავდი მგონი...
და მაინც,მაინც ამ ქვეყანაზე მაგ ტკივილიან სულს ვგრძნობ,
სულ მარტოდ მარტო შენ მიმატოვე დედიკო მაინც ვერ გთმობ.
გხედავ დაჩოქილს მავედრებელი,თვალცრემლიანი მზერით,
ეგ ანარეკლი მოდის შორიდან,
მე შენი ცქერით ვტკბები,
მკრთალი სინათლის წმინდა სხივებში შენს ლამაზ თვალებს ვხედავ
და ამ ყველაფრის მიუხედავად
მე შენ მიყვარხარ დედა.

minda davwero shenze simartle
ვიღაცა ცდილობს, მოიკლას თავი
და ან ნესტიან სარდაფში დათვრეს,
ჯვარზე გაეკრას ორივე მკლავით,
კეფა შეუდგას ოლარში პადრეს.
არ მნდომებია სიტყვით თამაში,
შენგან გამოწვდილ სიცოცხლეს ვხარჯავ,
მინდა წაგაგო ყომარხანაში
და გაგაყოლო მდაბიო ვაჭარს.

და მაგონდება მთვრალი ჰეროდე.
შენი გრაციის ნასროლი ლასო,
მინდა, რომ თარსად დაგდო ზეროზე,
— დაატრიალე! —
გავძახო გარსონს.

მაგრამ ეკალი სულს თუ არ ავნებს,
წმინდა გიორგის შევუთქვამ საკლავს,
ვაჭარს მოვუჭრი გზებს საქარავნეს
და პაპიჩემის სატევარს დავკრავ.

მინდა დავწერო შენზე სიმართლე,
რაც იყო ისიც, ისიც, რაც მსურდა,
წყალზე დააგდე ჩემი სინათლე
და წვრილ ვარსკვლავთა მეღვრება ხურდა.

შენა ხარ ჩემი ფიქრის ნაღები
და შენზე წერა ჩემი ბედია,
ამიტომ ვყვირი ყელის ძარღვებით:
— თავისუფლება ბინძურ მედიას!

dagelodebi
დაგელოდები!... ვისწავლი ლოდინს!…
"ყოფნა" - "არ ყოფნით" როდი მთავრდება?!
სიცოცხლედ თუ ვერ შემოგეფეთე,
მოდი, მელოდე გარდაცვალებად!....

ძველი ნივთივით მიგდებულ სხეულს
დავტოვებ!... უკვე მიჭირს ტარება....
ღამე, წყვდიადში მოვალ სიზმრებად,
წვიმას მოვყვები სევდის ზმანებად….

დაგელოდები,ვისწავლი ლოდინს!...
შენ მოხვალ, ეჭვიც არ მეპარება!
როცა უსულოდ დავაგდებ სხეულს,
თვალებს დავტოვებ ღია კარებად!…..